Geert en Brenda in NZ (deel 2)
Subject: Geert en Brenda in NZ (deel 2)
Sent: Monday, February 21, 2005 8:55 AM
Hallo Allemaal,
Wat een leuke reacties al op ons vorige mailtje. Ans, ik heb je bericht ontvangen! Momenteel bevinden we ons in het stadje Thames aan de oostkust van het noorder-eiland. We zijn gisteravond teruggekomen van een twee-daagse trekking langs de uiterste noordkust van het noorder-eiland, bij Cape Reinga en dat was fantastisch! Daarvoor zijn we twee dagen in de Bay of Islands geweest, wat ook erg mooi was, maar naar onze smaak wat te druk en toeristisch. Het weer is deze hele week schitterend geweest. Erg warm, soms wel 30 graden en de zon brandt vreselijk. We konden tijdens onze trekking niet met korte broek of mouwen lopen i.v.m. het verbranden, ondanks factor 30. Na de eerste trekkingsdag hadden Geert en ik allebei de bovenkant van onze handen verbrand! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Er stonden zelfs kleine blaartjes op!
De natuur aan de noordkust was prachtig en je komt er geen kip tegen. De trekking was 50 kilometer en normale mensen doen dat in 3 dagen. Geert en ik vonden dat dat ook in 2 dagen kon en dat was ook zo, maar het was wel pittig. Vandaag mochten we dan uitrusten tijdens de lange rit van het noorden naar hier. Ik heb zelfs een stuk gereden, maar al snel was de pret over, want er gingen wat lampjes branden op het dashboard... Oeps! Om een lang verhaal kort te maken, we kennen al van heel veel auto-onderdelen de Engelse naam en ik heb in NZ al meer garages van binnen gezien dan ooit in NL. Nu waren we het echt beu met deze auto. We hebben de accu al moeten laten vervangen, nog dezelfde dag begaf de wielophanging het en nu brak er een poelie van de V-snaar af. We hebben heel boos gebeld naar de mannetjes van het verhuurbedrijf en zij zouden voor een nieuwe auto zorgen. Godzijdank waren we vlak bij Auckland en dat hebben we nog net gehaald met onze prachtige zesdehandse Toyota. Nu beschikken we over een nog veel mooiere derdehandse Nissan. Eindelijk een fatsoenlijk merk...
Ik moet er wel bij zeggen dat ik nu heel alert ben bij elk kraakje en piepje van de auto. Het zal mij benieuwen of we hier Christchurch mee bereiken!
Vanavond slapen we in een superleuke hostel hier in Thames. Het is een oud gebouw, bijna 150 jaar, wat voor NZ inderdaad stokoud is. En het leukste van deze hostel is dat er hier een spook woont. Jawel! Ik ben benieuwd of we hem (of haar) gaan zien vannacht. Ik hoop het wel, want een herkansing krijgen we niet, morgen rijden we namelijk door naar Rotorua, waar we vulkanische verschijnselen gaan bekijken. Dat kan ook heel spookachtig zijn. Omdat we door het gedoe met die auto een dag verloren zijn, blijven we nu wat korter in Rotorua, ook omdat we denken dat het daar erg druk zal zijn. Je struikelt hier toch al over de toeristen. Duitsers, Engelsen, Amerikanen en vooral veel Nederlanders. En de meesten zijn hier voor drie maanden, of een half jaar, kortom, wij zijn heel bescheiden met onze zes weken. Het lijkt wel of niemand meer hoeft te werken!
Nou, ik ga er een eind aan breien. Zouden jullie allemaal die dit leest een schietgebedje willen doen voor mijn moeder, want zij wordt zo meteen geopereerd. Mama, heel veel sterkte! (en als jullie nog een schietgebedje over hebben, dan doe die maar voor onze auto!)
Wordt vervolgd,
Geert en Brenda
Sent: Monday, February 21, 2005 8:55 AM
Hallo Allemaal,
Wat een leuke reacties al op ons vorige mailtje. Ans, ik heb je bericht ontvangen! Momenteel bevinden we ons in het stadje Thames aan de oostkust van het noorder-eiland. We zijn gisteravond teruggekomen van een twee-daagse trekking langs de uiterste noordkust van het noorder-eiland, bij Cape Reinga en dat was fantastisch! Daarvoor zijn we twee dagen in de Bay of Islands geweest, wat ook erg mooi was, maar naar onze smaak wat te druk en toeristisch. Het weer is deze hele week schitterend geweest. Erg warm, soms wel 30 graden en de zon brandt vreselijk. We konden tijdens onze trekking niet met korte broek of mouwen lopen i.v.m. het verbranden, ondanks factor 30. Na de eerste trekkingsdag hadden Geert en ik allebei de bovenkant van onze handen verbrand! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Er stonden zelfs kleine blaartjes op!
De natuur aan de noordkust was prachtig en je komt er geen kip tegen. De trekking was 50 kilometer en normale mensen doen dat in 3 dagen. Geert en ik vonden dat dat ook in 2 dagen kon en dat was ook zo, maar het was wel pittig. Vandaag mochten we dan uitrusten tijdens de lange rit van het noorden naar hier. Ik heb zelfs een stuk gereden, maar al snel was de pret over, want er gingen wat lampjes branden op het dashboard... Oeps! Om een lang verhaal kort te maken, we kennen al van heel veel auto-onderdelen de Engelse naam en ik heb in NZ al meer garages van binnen gezien dan ooit in NL. Nu waren we het echt beu met deze auto. We hebben de accu al moeten laten vervangen, nog dezelfde dag begaf de wielophanging het en nu brak er een poelie van de V-snaar af. We hebben heel boos gebeld naar de mannetjes van het verhuurbedrijf en zij zouden voor een nieuwe auto zorgen. Godzijdank waren we vlak bij Auckland en dat hebben we nog net gehaald met onze prachtige zesdehandse Toyota. Nu beschikken we over een nog veel mooiere derdehandse Nissan. Eindelijk een fatsoenlijk merk...
Ik moet er wel bij zeggen dat ik nu heel alert ben bij elk kraakje en piepje van de auto. Het zal mij benieuwen of we hier Christchurch mee bereiken!
Vanavond slapen we in een superleuke hostel hier in Thames. Het is een oud gebouw, bijna 150 jaar, wat voor NZ inderdaad stokoud is. En het leukste van deze hostel is dat er hier een spook woont. Jawel! Ik ben benieuwd of we hem (of haar) gaan zien vannacht. Ik hoop het wel, want een herkansing krijgen we niet, morgen rijden we namelijk door naar Rotorua, waar we vulkanische verschijnselen gaan bekijken. Dat kan ook heel spookachtig zijn. Omdat we door het gedoe met die auto een dag verloren zijn, blijven we nu wat korter in Rotorua, ook omdat we denken dat het daar erg druk zal zijn. Je struikelt hier toch al over de toeristen. Duitsers, Engelsen, Amerikanen en vooral veel Nederlanders. En de meesten zijn hier voor drie maanden, of een half jaar, kortom, wij zijn heel bescheiden met onze zes weken. Het lijkt wel of niemand meer hoeft te werken!
Nou, ik ga er een eind aan breien. Zouden jullie allemaal die dit leest een schietgebedje willen doen voor mijn moeder, want zij wordt zo meteen geopereerd. Mama, heel veel sterkte! (en als jullie nog een schietgebedje over hebben, dan doe die maar voor onze auto!)
Wordt vervolgd,
Geert en Brenda
posted by geert at 8:55 AM
0 Comments:
<< Home