Status 7 Februari 2006
7 februari 2006
De laatste maand is ingegaan en het is nog een korte maand ook! De stress van alles op tijd moeten regelen is in alle hevigheid toegeslagen, we lopen niet meer echt relaxed rond… Het huis ziet er momenteel uit alsof er een orkaan doorheen heeft geraasd: alles staat op zijn kop. Alleen de garage ziet er nog enigszins ordelijk uit. Dat komt omdat we daar alle ingepakte en genummerde dozen keurig op grootte en vorm gerangschikt hebben staan. De bovenverdieping is zo goed als leeg, daar staan alleen nog wat meubels en ons bed. De woonkamer is veranderd in een soort erg rommelig magazijn: overal staan lege dozen, liggen vuilniszakken en slingeren er rollen tape rond. Geert gebruikt de oude kokosmat om dozen op te snijden, pennen en stiften liggen overal behalve daar waar je ze nodig hebt, kortom: het is hier een rotzooi van jewelste.
De enige vrolijkheid en troost in huis zijn de kaarten op het dressoir van iedereen die ons sterkte heeft toegewenst en de twee bossen bloemen die we van onze loopvrienden hebben gekregen. Ze staan in de laatste vaas die nog niet ingepakt is en in de antieke koffiekan, bij gebrek aan beter.
Gelukkig begint het pakken op te schieten, hoewel ik af en toe momenten heb dat ik vrees dat we het nooit op tijd af krijgen. Toch heb ik tot nog toe geen spijt dat we er zelf aan begonnen zijn. Straks in Nieuw-Zeeland weten we tenminste wat er in welke doos zit en we weten nu ten minste ook zeker dat de kwetsbare zaken solide ingepakt zijn. Misschien dat ik later nog spijt krijg, maar daar ga ik nu nog niet over nadenken…
Gerda, Geert’s nicht heeft ons gisteren foto’s gestuurd van het studiootje waar we mogen logeren als we aankomen in Nieuw-Zeeland. Het zag er heel mooi uit, want het is onlangs helemaal verbouwd. We vallen dus met onze neus in de boter. Als het maar niet al te goed bevalt, anders willen we daar niet meer wegJ
Behalve van een volledige huisraad zeewaardig inpakken krijg ik het ook behoorlijk op mijn zenuwen van instanties die niet erg mee werken. Het allerergste zijn onze ziektekostenverzekeringen. Ik ben bij VGZ verzekerd en Geert bij CZ. Maakt allemaal niks uit, want ze kunnen allebei niet lezen. Op onze brieven met het verzoek om onze verzekeringen per 1 april stop te zetten hebben ze allebei gereageerd door onze verzekeringen per 1 januari stop te zetten. Diepe diepe zucht… En nou moet je niet denken dat dit misverstand snel is opgelost. Welnee, na twee brieven en drie telefoontjes deelden ze mij mee dat het rechtzetten van deze fout hunnerzijds twee tot drie weken in beslag neemt. Serieus!
Het bedrijf wat onze container gaat verschepen kan misschien wel lezen, maar niet goed horen. Ik belde om te vragen om een bevestiging van de verzekering die ik ,eveneens telefonisch, had afgesloten op onze inboedel. Die was heel snel, de dag erna al lag hij op de deurmat. Helaas waren ze bij het transportbedrijf zo vrij geweest om de waarde van onze inboedel op eigen houtje even te verdubbelen. Als je bedenkt dat we een premie van 1,5% over het verzekerde bedrag moeten betalen, kun je je wel voorstellen dat ik dus weer heel snel aan de telefoon hing: “Wordt meteen in orde gemaakt, mevrouw!” Ja, dat hopen we dan maar weer.
En dan te bedenken dat we straks nog zaken af moeten handelen met diverse banken, verzekeringen, de belastingdienst, de gemeente en zo nog wat instanties. Ik houdt mijn hart vast!
De laatste maand is ingegaan en het is nog een korte maand ook! De stress van alles op tijd moeten regelen is in alle hevigheid toegeslagen, we lopen niet meer echt relaxed rond… Het huis ziet er momenteel uit alsof er een orkaan doorheen heeft geraasd: alles staat op zijn kop. Alleen de garage ziet er nog enigszins ordelijk uit. Dat komt omdat we daar alle ingepakte en genummerde dozen keurig op grootte en vorm gerangschikt hebben staan. De bovenverdieping is zo goed als leeg, daar staan alleen nog wat meubels en ons bed. De woonkamer is veranderd in een soort erg rommelig magazijn: overal staan lege dozen, liggen vuilniszakken en slingeren er rollen tape rond. Geert gebruikt de oude kokosmat om dozen op te snijden, pennen en stiften liggen overal behalve daar waar je ze nodig hebt, kortom: het is hier een rotzooi van jewelste.
De enige vrolijkheid en troost in huis zijn de kaarten op het dressoir van iedereen die ons sterkte heeft toegewenst en de twee bossen bloemen die we van onze loopvrienden hebben gekregen. Ze staan in de laatste vaas die nog niet ingepakt is en in de antieke koffiekan, bij gebrek aan beter.
Gelukkig begint het pakken op te schieten, hoewel ik af en toe momenten heb dat ik vrees dat we het nooit op tijd af krijgen. Toch heb ik tot nog toe geen spijt dat we er zelf aan begonnen zijn. Straks in Nieuw-Zeeland weten we tenminste wat er in welke doos zit en we weten nu ten minste ook zeker dat de kwetsbare zaken solide ingepakt zijn. Misschien dat ik later nog spijt krijg, maar daar ga ik nu nog niet over nadenken…
Gerda, Geert’s nicht heeft ons gisteren foto’s gestuurd van het studiootje waar we mogen logeren als we aankomen in Nieuw-Zeeland. Het zag er heel mooi uit, want het is onlangs helemaal verbouwd. We vallen dus met onze neus in de boter. Als het maar niet al te goed bevalt, anders willen we daar niet meer wegJ
Behalve van een volledige huisraad zeewaardig inpakken krijg ik het ook behoorlijk op mijn zenuwen van instanties die niet erg mee werken. Het allerergste zijn onze ziektekostenverzekeringen. Ik ben bij VGZ verzekerd en Geert bij CZ. Maakt allemaal niks uit, want ze kunnen allebei niet lezen. Op onze brieven met het verzoek om onze verzekeringen per 1 april stop te zetten hebben ze allebei gereageerd door onze verzekeringen per 1 januari stop te zetten. Diepe diepe zucht… En nou moet je niet denken dat dit misverstand snel is opgelost. Welnee, na twee brieven en drie telefoontjes deelden ze mij mee dat het rechtzetten van deze fout hunnerzijds twee tot drie weken in beslag neemt. Serieus!
Het bedrijf wat onze container gaat verschepen kan misschien wel lezen, maar niet goed horen. Ik belde om te vragen om een bevestiging van de verzekering die ik ,eveneens telefonisch, had afgesloten op onze inboedel. Die was heel snel, de dag erna al lag hij op de deurmat. Helaas waren ze bij het transportbedrijf zo vrij geweest om de waarde van onze inboedel op eigen houtje even te verdubbelen. Als je bedenkt dat we een premie van 1,5% over het verzekerde bedrag moeten betalen, kun je je wel voorstellen dat ik dus weer heel snel aan de telefoon hing: “Wordt meteen in orde gemaakt, mevrouw!” Ja, dat hopen we dan maar weer.
En dan te bedenken dat we straks nog zaken af moeten handelen met diverse banken, verzekeringen, de belastingdienst, de gemeente en zo nog wat instanties. Ik houdt mijn hart vast!
posted by geert at 11:33 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home