The Last Post...

Hallo Allemaal,

Dit is de laatste post op deze Blog. Bedankt voor alle aandacht de afgelopen tijd.

Als jullie graag nog meer willen lezen dan kan dat. Zie Brenda's kolom op www.nieuw-zeeland.nl. Daar komt elke maand een nieuwe kolom van haar uit.


Groeten,
Geert en Brenda
www.LeGite.co.nz

Kerst en Nieuwjaar

Nou, het is een hele tijd geleden, maar dan hier toch weer een aanvulling op onze blog.
Het nieuwe jaar staat voor de deur, en dat is altijd een mooie tijd om even terug te kijken op het afgelopen jaar. Want laten we eerlijk wezen; dat was me het jaartje wel, zeg!
Ik kan bijna niet geloven dat er zoveel kan gebeuren en veranderen in je leven in nog geen jaar tijd!
Een jaar geleden zaten we nog gewoon in Nederland, in ons geliefde Deurne en konden we sinterklaas en kerst gewoon vieren met familie en vrienden.
Nou, helemaal gewoon was het toch ook weer niet, want we wisten toen natuurlijk wel dat het de laatste kerst in Nederland zou zijn en dat geeft toch wat gemengde gevoelens.
Maar goed, nu zijn we een jaar verder en daarvan hebben we al driekwart jaar doorgebracht aan de andere kant van de wereldbol. En ik kan je wel verzekeren dat het nu een heel ander leven is dan we toen hadden!

Als ik terug kijk over het afgelopen jaar ben ik vooral trots en blij dat het ons gelukt is om onze droom te realiseren. En dan bedoel ik niet alleen het verhuizen naar Nieuw-Zeeland, maar ook de aankoop van de hostel. Het is misschien allemaal wel wat sneller verlopen dan we ingeschat of verwacht hadden, maar we zijn erg blij dat we toch die kans aangegrepen hebben. Het gaat namelijk prima.
We vinden het allebei heerlijk, de hostel loopt goed en we ontmoeten hele leuke en interessante mensen. Elke reiziger heeft namelijk wel een verhaal...
Het is soms best hard werken, maar het is geen stressvol werken. We zijn eerder lekker lichamelijk bezig, de was ophangen, hout hakken, gras maaien, bedden opmaken. Dat kan wel vermoeiend zijn, maar het is rustgevend voor de geest. Ik kan het iedereen aanraden die even genoeg heeft van het gestress en gejakker van een gemiddelde Nederlandse baan!
De heerlijke omgeving van Hanmer Springs helpt daar natuurlijk ook aan mee. In plaats van het geraas van auto’s hoor je hier het gefluit van vogeltjes en we kijken niet uit op flatgebouwen of appartementen maar op de bergen. Het enige wat hier nog wel eens de rust wil verstoren zijn onze buren (of wijzelf) die het gras maaien of met een kettingzaag hout klein zagen voor in de kachel. Gelukkig doen ze dat nooit ’s nachts!

Het omschakelen van Nederland naar Nieuw-Zeeland is ons dus nogal gemakkelijk afgegaan. Hoewel we natuurlijk wel onze familie en vrienden en kennissen en de lopersgroep missen, hebben we nooit een minuutje heimwee gehad naar Nederland. We durven nu dus ook wel hardop te zeggen dat we dat dus goed ingeschat hadden, toen we begonnen met de emigratie-procedure.
Bovendien hebben we hier al vrij snel een netwerk van nieuwe sociale relaties opgebouwd. Natuurlijk heeft het geholpen dat Gerda (Geert’s nicht) en haar partner en kinderen hier wonen, maar in Hanmer Springs hebben we het helemaal zelf moeten doen en ook dat is tot nu toe aardig gelukt. Het helpt ook wel dat de mensen hier zo vriendelijk, gastvrij en gemakkelijk benaderbaar zijn. En als je een hostel hebt, dan komen de mensen vanzelf naar je toe!

Onze eerste kerst hier was ook erg geslaagd, hoewel het absoluut niet als kerst aanvoelde. Het heeft namelijk nogal iets vreemds om in je korte broek en T-shirtje kerstversieringen op te hangen. Kaarsjes en lampjes hebben weinig zin, want het is tot half tien ’s avonds licht en als het weer mooi is zit toch iedereen buiten.
We hadden een kerstbuffet georganiseerd voor al onze gasten en omdat het 24 graden was konden we lekker de hele middag en avond buiten zitten, met ons bordje en glas erbij en de worstjes die spetterden op de barbecue. Een aantal gasten hadden het buiten zo gezellig met elkaar dat ik om half een ’s nachts even vriendelijk ben gaan vragen of het iets zachter kon, dat we nu toch wel graag wilden slapen...

Dus dat was kerst en nog een paar dagen en dan is het oud en nieuw. Dat wordt hier niet zo spectaculair gevierd als in NL (geen vuurwerk om 12 uur), maar ook dan zullen we iets leuks organiseren voor de gasten. En voor ons is het verder “business as usual”, want de volgende ochtend is het gewoon weer bedjes opmaken, schoonmaken en wassen...
En dan gaan we met frisse moed en heel veel goede voornemens het nieuwe jaar in, met weer heel veel leuke en interessante gasten, belevenissen en misschien dat we zelf dan ook een beetje aan reizen toekomen.
Want je weet nooit hoe het lopen zal in het leven, het kan soms raar gaan. Kijk maar naar ons...

Voor iedereen de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar (dat voor ons lekker een halve dag eerder begint dan voor jullie, en dan durven ze in Europa nog te zeggen dat ze in Nieuw-Zeeland achter lopen) en ik weet nog een heel mooi goed voornemen voor jullie voor 2007: Geert en Brenda op gaan zoeken in NZ!

HAPPY NEW YEAR !!!!!!

Het leven in Hanmer Springs

De tijd vliegt voorbij, want ik zit al weer ruim 6 weken in Hanmer en ik ben al aardig gewend aan mijn nieuwe omgeving. Ondanks het feit dat het nog niet zo wil met de lente hier, bevalt het me prima en Geert ook als hij hier is.
We hebben al kennis gemaakt met een aantal van onze buren. Malcolm, de overbuurman is een hele aardige vent die ons heeft geholpen toen we een probleem hadden met de warmwatervoorziening in de chalets. De loodgieter was niet in Hanmer dat weekend, maar hij belde zijn ouwe vriend Malcolm voor ons en die kwam gratis en voor niks ons uit de brand helpen. Malcolms vrouw heeft een snoepwinkeltje in het dorp en zij verkoopt ook echte hollandse drop, dus af en toe gaan we even bij haar winkelen. Dan ben je wel een half uur bezig, want Penny houdt wel van een praatje.
Onze buren aan de linkerkant zijn net als wij emigranten. Zij zijn 3 maanden geleden met het hele huishouden (pap, mam, 2 kinderen en kat) vanuit Engeland naar Hanmer verhuisd en moeten dus ook nog alles ontdekken. Helaas wonen ze slecht tijdelijk naast ons, tot hun eigen huis klaar is.
En afgelopen dinsdag heeft Brenda op een wel heel bijzondere manier kennis gemaakt met de buurvrouw van schuin aan de overkant. Ik lag al een tijdje in bed en hoorde steeds een vreemd geluid. Ik dacht eerst dat ik de kat per ongeluk ergens opgesloten had, maar bij nader onderzoek (in badjas en op sloffen buiten terwijl het een paar graadjes vroor) bleek het Dulcie, onze bejaarde overbuurvrouw, te zijn. Ze hing uit het raam van haar badkamer om hulp te roepen. Ze had zich per ongeluk opgesloten in haar badkamer; ze kon er niet meer uit, ze had het steenkoud en was al ruim een half uur om hulp aan het roepen. Ik kon haar huisje niet in, dus ik in mijn badjas naar Malcolm en die heeft Dulcie uit haar benarde positie bevrijd. Toen ik de dag erna ging kijken hoe ze het maakte was ze wel van de schrik, maar nog niet van de kou bekomen.

Met de hostel gaat het erg goed. We zijn allebei aan ons nieuwe leventje gewend en de meeste zaken die geregeld moesten worden zijn nu voor mekaar. Het runnen van de hostel is niet zo’n hele toer, maar soms is het ‘s ochtends even hectisch als alle gasten uitchecken, alle bedden gedaan moeten worden en alles schoongemaakt moet worden. Als je het werk over een hele dag zou kunnen verdelen zou het geen enkel probleem zijn, maar alles moet binnen een paar uurtjes gebeuren. Nieuwe gasten kunnen immers na twaalven al weer arriveren.
Als het druk is, dan is het even aanpoten ‘s ochtends en dan gebeurt het wel eens dat ik pas om half 2 kan gaan lunchen. En dan ligt er ‘s middags nog het wasgoed op me te wachten (soms 4 of 5 machines op een dag!) en de telefoon staat ook niet stil. De gasten arriveren vanaf 12 uur en ik moet de boekingen via internet nog in de gaten houden.
Geert heeft het ook niet echt rustig. Behalve zijn 40 uur bij Dynamic maakt hij ook ‘s avonds nog aardig wat uren voor de hostel. Hij doet het grootste deel van de administratie en dan in de weekenden is het hier in Hanmer ook niet bepaald vakantie vieren. Eigenlijk heeft hij nu 3 banen, een als software ontwikkelaar, een als accountant en een als klusjesman. Of zoals hij het zelf uitdrukt: door de week werkt hij voor zijn grote baas en in het weekend voor zijn kleine baasje...
Maar we klagen niet, want het gaat prima en het is erg leuk.

Hoewel augustus en september normaal de rustigste maanden van het jaar zijn, is het deze week lekker druk. Erg fijn, want we hebben best wel wat opstartkosten gehad en dan is het wel prettig als er ook wat geld binnenkomt. Over het algemeen zijn de gasten erg leuk. We krijgen niet vaak de hele jonge, alleenreizende backpackers, maar meer de iets oudere reizigers, die een huurauto hebben en iets meer luxe willen dan een bed op een slaapzaal. En we krijgen veel mensen uit Christchurch, die de stad voor een paar dagen willen ontvluchten. Tot nu toe hebben we dan ook nog geen moeilijkheden gehad met lastige of vervelende gasten (afkloppen!).
Integendeel, vrijwel iedereen reageert erg leuk op de hostel en ik ben erg trots op de aardige reacties die mensen in ons gastenboek achterlaten. Er staat ook al een meisje uit Deurne in!

Kortom, we hebben onze draai al aardig gevonden. We vinden het nog steeds geweldig om hier te zijn, het is hier echt relaxed en ontzettend mooi. Ik ga ‘s ochtends vroeg nu weer een stukje hardlopen of fietsen en als ik dan de zon op zie komen en de besneeuwde bergen rose en oranje op ziet gloeien dan voel ik me echt heel bevoorrecht dat ik nu hier woon.

Groetjes, Brenda.

Winter in Nieuw-Zeeland

Het is voor jullie Noordelijke-Halfronders nu waarschijnlijk bijna niet voor te stellen, maar hier ten zuiden van de Evenaar is de winter nu toch echt begonnen.
De afgelopen weken deelde de winter af en toe een klein speldenprikje uit in de vorm van een licht nachtvorstje of een regenachtige, gure dag, maar sinds twee weken is het iets serieuzer.
Zoals wel vaker de afgelopen maanden hadden we een schitterend weekend, met stralende zon en temperaturen die nog naar de 15 graden Celsius gingen. Het was hier soms nog warmer dan bij jullie, terwijl het bij jullie zomer zou moeten zijn. Op vrijdagavond waren wij uit geweest en hebben tot 23.00 uur nog op het terras gezeten. Weliswaar onder een verwarmingslamp, maar dan nog. Doen jullie dat maar eens half december! Die zaterdag en zondag was het prachtig weer, volop zon en lente-achtige temperaturen. Veel Kiwi’s liepen in korte broeken en t-shirtjes over het strand en in de stad.
Maar op maandag zag het er ineens heel anders uit. Hier op Mount Pleasant, waar wij wonen, was het een grijze, gure, natte dag. De wind huilde om ons huis en ik was een dagje vrij, maar moest naar de stad voor een afspraak. Ik nam de bus en we reden na ongeveer 5 kilometer de stad in en ik kon mijn ogen niet geloven. Er lag sneeuw! Er reden auto’s rond met zeker 5 centimeter sneeuw op het dak. Waar kwam dat in godsnaam vandaan?
Ik haastte me in de snijdende wind en sneeuwjacht naar mijn afspraak en weer terug en toen ik weer in de bus zat terug naar huis verdween de sneeuw om weer plaats te maken voor een koude, mistroostige regen. Alle mensen in Christchurch zeggen dat het aan de zee en heuvels waar wij wonen een paar graden warmer is dan in de stad en nu heb ik gezien dat dat inderdaad zo is.
’s Avonds op het journaal bleek dat de sneeuwstorm iets heftiger geweest was dan wij hier aan zee hadden kunnen vermoeden. Ten zuiden van de stad en op het platteland van Canterbury (dat is de provincie waar wij wonen) had de heftige sneeuwval (bijna een halve meter) voor grote problemen gezorgd. Duizenden mensen zaten zonder stroom, wegen waren onbegaanbaar en veel vee in de heuvels kon geen kant meer op en is gestorven aan kou en honger. Er moesten voedselpakketten gedropt worden voor mensen die ingesneeuwd zaten en nu, bijna twee weken later zitten er nog steeds 1100 huishoudens zonder stroom. ( de leidingen hadden het begeven onder het gewicht van de sneeuw). De ski-gebieden, die het weekend daarvoor het veel tamtam geopend waren, werden weer gesloten, want alle toegangswegen waren onbegaanbaar. (Dan ligt er sneeuw en dan klagen ze nog!).
Kortom, als je hier een beetje afgelegen woont, kun je maar beter zorgen voor een goed gevulde provisie-kast, een noodstroom voorziening en een houtkachel met een flinke voorraad brandhout, anders kon je wel eens een paar hele vervelende weken door moeten brengen.

Uit deze spannende verhalen blijkt maar dat het weer in Nieuw-Zeeland zich iets onvoorspelbaarder gedraagt dan in Nederland (jullie hadden niet gedacht dat dat mogelijk zou zijn, he!) en dat dit een iets ruiger en harder land is om te wonen. Je moet hier echt voorbereid zijn en het land en het weer zijn hier soms gewoon de baas en niet de mens.

Sneeuwstormen, overstromingen, landverschuivingen, aardbevingen, stormen, droogte en Joost mag weten wat nog meer zijn hier de gewoonste zaak van de wereld. Er is, zeker in deze tijd van het jaar, altijd wel iets aan de hand ergens in het land.
Sinds wij hier wonen hebben we al gehoord van een vulkaanuitbarsting op een klein eilandje in zee, overstromingen in Otago, stormen in Auckland en Wellington, sneeuwstormen in Canterbury, gezwollen rivieren aan de westkust, landverschuivingen bij Wellington en Kaikoura, onbegaanbare bergpassen op het Noorder- en Zuidereiland, twee wervelwinden bij Greymouth en zo kan ik nog wel even doorgaan.
En het gekke is dat het hier in Christchurch voor ons gevoel bijna altijd mooi weer is. Af en toe een koude, natte dag, maar verder veel zon, lekkere temperaturen en maar heel weinig vorst. Misschien wonen wij gewoon op de juiste plek.

Waarschijnlijk zal dat dadelijk ook wel anders zijn als we in Hanmer Springs wonen, wat op bijna 400 meter ligt en omringt wordt door een soort hoefijzer van bergen. Daar zullen we iets vaker te maken hebben met sneeuw en vorst, maar een geluk hebben we: we hebben twee houtkachels en we koken op gas!

Le Gite Backpackers

Le Gite Backpackers.

Zoals de meesten van jullie al in ons emailtje gelezen hebben zijn Geert en ik vanaf 14 juli de gelukkige en zeer trotse eigenaars van een hele sfeervolle hostel in het leuke vakantiedorpje Hanmer Springs. Met de aankoop van deze hostel, Le Gite Backpackers genaamd (sorry, die naam hebben wij zelf ook niet verzonnen, hoor!) , gaat een langgekoesterde droom van ons in vervulling. Wij liepen al een paar jaar met vage plannen in ons hoofd rond om iets als een hostel of een Bed & Breakfast te gaan doen en nu liepen we hier toevallig tegen deze hostel aan. Dat kwam zo: Geert zat op een dag, het zal een week voor Pasen geweest zijn, in een brochure van een makelaar te neuzen. Dat deden we vaak, om te zien wat voor huizen er hier op de markt zijn en wat ze moeten kosten. Toen zag hij dat er een hostel te koop stond in Hanmer Springs, een klein vakantie-dorpje aan de voet van de Alpen op zo’n 140 km van Christchurch.

Le Gite vooraanzicht:
Voor de grap heeft hij een paar dagen later de makelaar gebeld om naar de prijs te informeren en zodoende kwamen we er achter dat het voor ons onder bepaalde voorwaarden op te brengen zou zijn.
Maar goed, het gewone leventje draaide door en we dachten niet meer echt aan een hostel. De Paasdagen stonden voor de deur en we zouden een lang weekend weggaan. We hadden een heerlijke tijd in Kaikoura en Nelson Lakes en op de laatste dag toen we terug reden naar Christchurch zagen we op de kaart dat we vlak langs Hanmer zouden rijden. Het was nog vroeg in de middag, dus we besloten daar even naar toe te rijden zodat we daar konden lunchen en even een kijkje konden nemen bij de hostel.
Dat hebben we dus gedaan en we vonden de hostel leuk. Nee, erg leuk.Nee, heel erg leuk. Okee, ik zal het maar eerlijk zeggen, het was liefde op het eerste gezicht!
Terug in Christchurch besloten we dat Geert contact op zou nemen met de eigenaar, Chris, die ook hier in de stad woont (de hostel wordt door iemand anders gerund). Dat heeft Geert dus gedaan en van het een kwam het ander. Voor we het wisten waren we volop informatie aan het inwinnen over alle zaken die we moesten weten en na veel brainstormen en overpeinzingen hebben we de knoop doorgehakt en besloten we een bod te doen.

Le Gite woonkamer:
Om een heel lang verhaal kort te maken, na een aantal hele spannende weken van onderhandelen, bieden en tegenbieden en argumenteren heeft Chris op een goede dag ons laatste bod geaccepteerd. Ik ben meteen diezelfde dag naar Donna, mijn baas gestapt om mijn zo gehate baan op te zeggen. Gelukkig reageerde ze zoals de meeste Kiwi’s reageren: Hartstikke leuk, meid, soms moet je de kansen grijpen als ze er zijn! Dat was erg prettig om te horen.
Die dag was sowieso een spannende dag, want het was ook de dag waarop Geert zijn huidige baan aangeboden kreeg. We hebben dus binnen een en dezelfde dag een baan geaccepteerd, een hostel gekocht en een baan opgezegd. Het zal jullie niet verbazen als ik je vertel dat ik die nacht niet zo goed geslapen heb…
De afgelopen weken zijn we dus erg druk bezig geweest met heel veel zaken regelen, contracten doorlezen, belastingzaken regelen, informatie inwinnen en nog veel meer. Ik moet eerlijk zeggen dat Geert dat werk vrijwel alleen gedaan heeft. Hij heeft er veel meer verstand van dan ik, en hij vindt het interessant. Ik niet, ik vind alleen de hostel interessant :-)
Het afgelopen weekend zijn we drie dagen in Hanmer geweest om in de hostel te slapen (je moet natuurlijk wel ervaren hoe dat is, natuurlijk) en om alvast een beetje in te werken. Sam, die huidige manager is een ontzettend aardige jongen, die de hostel al 18 maanden runt en er geweldige dingen voor heeft gedaan. Dank zij Sam heeft de hostel een erg goed waarderingscijfer gekregen bij de jaarlijkse stemmingen. En Sam vindt het geen enkel probleem om ons alles uit te leggen en te vertellen. We hebben dus een erg druk en enerverend weekend achter de rug, maar het was echt geweldig leuk om te doen, om kennis te maken met de andere gasten in de hostel en om in Hanmer Springs te zijn. Ik vond het zo leuk, dat ik op maandagmiddag eigenlijk niet meer terug wilde naar Christchurch.

Hanmer Springs omgeving:
Nu even iets over de hostel zelf: Voor degene die niet precies weten wat een hostel (of een backpackers, die namen worden hier in NZ allebei gebruikt) is: Een hostel is een vorm van betaalbare accommodatie, waar gasten een bed boeken en gebruik kunnen maken van voorzieningen zoals een volledig uitgeruste keuken, douches en toiletten en extra’s zoals internet, wasmachines, barbecues etc.. Afhankelijk van wat voor soort hostel kun je een een- of tweepersoonskamer boeken of een bed op een “share”, wat wil zeggen dat je de kamer deelt met ander reizigers. Onze hostel heeft een share met vier bedden, een share met drie bedden, twee 2-persoonskamers, een family-room met drie bedden met een eigen badkamer (dat noemen ze ensuite) en nog een vrijstaand gebouw met twee 2-persoons kamers, ook met ieder een ensuite badkamer.
Omdat deze vorm van accommodatie goed betaalbaar is komen er dus veel rugzaktoeristen, de zogenaamde backpackers.De gasten delen dus de keuken en de woonkamer, wat erg leuk is, want op die manier komen al die reizigers van allerlei verschillende nationaliteiten gezellig met elkaar aan de praat.
Wij moeten zelf natuurlijk ook nog ergens wonen, en ons woonhuis staat apart van de hostel. Dat is wel zo prettig, in verband met je eigen privacy. We hebben dus eigenlijk twee percelen gekocht: een met ons eigen woonhuis erop, een apart kantoor annex garage en de unit voor de twee 2-persoonskamers. En op het andere perceel staat de eigenlijke hostel met nog een garage/schuur en een schuurtje voor het kachelhout.
Verder ligt er achter de hostel een grote parkeerplaats en er is een flinke tuin en nog een groot grasveld, waar plaats is voor ongeveer 4 trekkerstenten. Je kunt dus ook komen kamperen bij ons! In totaal zijn de twee percelen ruim 1600 vierkante meter, dus dat wordt grasmaaien!
De hostel is een sfeervol 5-slaapkamer huis in de Nieuw-Zeelandse stijl. Het is van hout, met een metalen dak (veel veiliger in dit aardbevinggevoelige land dan baksteen) en met mooie glas-in-lood ramen. Het heeft een grote zitkamer met een heerlijke houtkachel en een open keuken. Verder, zoals gezegd 5 slaapkamers, 3 douches/toiletten en een ruimte voor de wasmachine en droger
Ons woonhuis is helaas wat minder uitnodigend. Het.is ook een typisch Nieuw-Zeelands huis, maar ouder en minder goed onderhouden dan de hostel. Het heeft een woonkamer met open keuken, twee grote slaapkamers, een klein badkamertje met toilet en een ruimte voor de wasmachine . Het heeft alleen behoorlijk wat onderhoud nodig en we moeten gaan klussen om er een beetje een thuis van te maken.Maar Geert zit helemaal vol met plannen om er een klein paleisje van te maken, dus dat komt mettertijd allemaal in orde!
De tuin is grotendeels aangelegd. We hadden het geluk dat Sam een landschapsarchitect is, dus die is er al aardig mee bezig geweest. Het heeft alleen een finishing touch nodig. En dan is het verder straks aan ons om van deze hostel iets speciaals te maken, zodat onze gasten zich er thuis voelen en het doorvertellen aan andere backpackers…

Sam, de huidige manager:
En dan willen jullie natuurlijk weten waarom mensen in godsnaam in Hanmer Springs willen overnachten. Nou, Hanmer Springs is op de eerste plaats een toeristische trekpleister door de warme bronnen die hier zijn. Eind 19e eeuw werden hier warme, geneeskrachtige bronnen ontdekt, die later geëxploiteerd werden. Het is nu een prachtig openlucht-badencomplex, waar je midden in de winter buiten in een heet mineralenbad kunt liggen, terwijl je uitkijkt over besneeuwde bossen en bergtoppen. Niet verkeerd, he!
Zoals al eerder gezegd: Hanmer ligt aan de voet van de Alpen, zo’n 140 km ten noorden van Christchurch. Behalve lui in het warme water liggen kun je ook naar het nabij gelegen Hanmer Forest Park gaan om te wandelen, te klimmen, een indrukwekkende waterval te bewonderen of om te mountainbiken. Er komen regelmatig groepen schoolkinderen die gaan oriënteren in de uitgestrekte bossen
Voor de durfals zijn er de jetboats en vanaf een eeuwenoude brug kun je met een elastiekje om je enkels de dieperik in springen. Vlak bij het dorp stroomt namelijk een rivier die een indrukwekkende kloof heeft uitgesleten. Voor de NZ-kenners onders jullie: Hanmer wordt door de Kiwi’s al het tweede Queenstown genoemd. (God bewaar me dat het ooit zo ver zou komen).
Omdat Hanmer op slecht 1,5 uur rijden van Christchurch ligt, wordt het ook veel bezocht door weekendmensen uit de stad. Onze hostel kent dan ook een aardig winterseizoen, waardoor je niet alleen afhankelijk bent van zomertoeristen. Om de paar jaar ligt er genoeg sneeuw op de omringende bergen voor een heus ski-seizoen en dan gaan de pistes open.
Kortom: genoeg redenen voor toeristen om naar Hanmer te komen. Het plaatsje is maar klein (slechts 700 permanente inwoners), maar er zijn diverse hotels, B&Bs, 2 hostels (waaronder wij, dus) een jeugdherberg en vele cafeetjes, barretjes en restaurants, waarvan sommige echt een hele mooie kaart hebben.
De sfeer is altijd leuk, een beetje zoals in een Europees Alpendorpje wat nog niet ten prooi is gevallen aan de wintersportindustrie. Bijna alle Kiwi’s die ik hier gesproken heb over Hanmer vinden het een erg leuke plek, waar ze graag komen. Mijn collega’s zijn dan ook wel een klein beetje jaloers op ons…

Nou, ik moet nog 4 weekjes werken en rond 10 juli verhuis ik alvast naar Hanmer.Op 14 juli nemen we de hostel officieel over en Sam blijft tot die datum om mij nog even in te werken. Daarna vertrekt hij naar Australie en mag ik het roer overnemen. Geert komt elk weekend en in de vakanties . Het is de bedoeling dat hij in elk geval nog een half jaar in Christchurch blijft en daarna kijken we even hoe alles loopt.
Dat klinkt eenzaam en dat is het ook, maar ik heb gelukkig nog gezelschap in Hanmer. Dan bedoel ik niet de andere gasten, maar ik bedoel Janet. Janet is de hostel-kat en ze is een echt schatje. Alle gasten vinden haar leuk en ze wordt vreselijk verwend. Ironisch genoeg lijkt ze sprekend op ons Noushka, ze is alleen nog wat kleiner. Ze is ook nog maar een jaar oud.

Brenda met Janet:
Nou, dit is het dan zo’n beetje. Alweer een grote stap op weg naar een ander leven. We weten niet precies hoe het allemaal gaat lopen, maar we gaan ervoor en we zullen wel zien. Natuurlijk is het wel een beetje een risico, maar soms moet je dat nemen als je iets echt heel graag wilt. En dit willen we. We gaan er iets moois van maken !

Geert en Brenda.

Het dagelijks leven in Christchurch

Het dagelijks leven in Christchurch

Na 2 maanden in NZ doorgebracht te hebben, hebben we een aardig beeld gekregen van het dagelijks leven hier. Misschien is dat in Auckland of Wellington wel anders, maar dit verslag beschrijft het dagelijks leven zoals wij dat ervaren hier in Christchurch.
Om te beginnen moeten Kiwi’s, net als Nederlanders werken voor hun dagelijkse brood. Veel Kiwi’s maken veel uren in de week. De 36-urige werkweek is hier nog niet uitgevonden en ikzelf werk nu bijvoorbeeld ook 42,5 uur in de week. Veel Kiwi’s schnabbelen nog wat bij naast hun baan en het aandeel van (full-time)werkende vrouwen is vele malen hoger dan in Nederland Op vrijdag is iedereen op het werk in een uitgelaten stemming: het weekend staat voor de deur en het is betaaldag. Veel Kiwi’s hebben namelijk, net als ik nu, een weeksalaris.
Ondanks de vele uren die de Kiwi’s op het werk doorbrengen, heb ik niet de indruk dat ze zich er nu heel erg moe maken. Er zullen ongetwijfeld uitzonderingen zijn, maar de werkdruk ligt hier echt niet zo hoog als in Nederland. Op mijn werk is het bijvoorbeeld heel normaal dat de werknemers onder werktijd even de stad inlopen om koffie te halen bij een koffiebarretje en dan meteen even die spijkerbroek die niet bevalt gaan ruilen.Burn-outs zijn hier dan ook iets minder gewoon…
De lunchpauze is erg gezellig. Kiwi’s houden niet zo van een boterham als lunch, dus veel mensen gaan een hapje eten bij een van de vele eettentjes. Sushi , noedels, muffins, fastfood en weet ik veel wat nog meer zijn zeer geliefde lunchhapjes. Het is hier ook allemaal veel goedkoper dan in Nederland, maar als je dat elke dag doet tikt het toch lekker aan. Als ze dat niet kunnen betalen kopen ze een beker koffie en eten ze hun lunch in een plastic lunchbox (meestal noedels of iets dat over was van de avondmaaltijd van de vorige dag) op terwijl ze in het zonnetje gaan zitten op een van de vele bankjes in de stad.
En dat brengt ons meteen bij het volgende onderwerp: geld. In tegenstelling tot in Nederland zijn Kiwi’s heel openhartig over geld en dan met name over het geld dat ze niet hebben. Ze zeggen het heel direct als ze iets te duur vinden, als ze zich iets niet kunnen veroorloven en waar je moet zijn voor de beste koopjes en aanbiedingen. Geert maakte het een keer mee op een groentenmarkt, toen hij bezig was uien in een zak te doen, dat iemand hem op zijn arm tikte en heel beleefd zei dat ze even verderop veel goedkoper waren.
Wij als West-Europeanen, gewend aan een peperdure Euro, vinden NZ een goedkoop land. Levensmiddelen zijn, als je weet waar je ze moet halen, vaak veel goedkoper dan in Nederland. Wij kopen een kilo Braeburn-appels voor 90 cent (45 Eurocent) en een levensgrote bloemkool voor diezelfde prijs. Alleen zuivel is hier behoorlijk aan de prijs, omdat er geen subsidie op de melkindustrie zit. Kleding is in onze ogen belachelijk goedkoop en veel huishoudelijke artikelen ook. Benzine en auto’s zijn nog goed te betalen, hoewel de brandstofprijzen ook hier explosief stijgen momenteel. De kosten voor een rijexamen liggen zo rond de 55 dollar (22 Euro), maar dat moet je wel 2 keer betalen, want ze hebben hier een gefaseerd rijbewijs. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar de salarissen liggen hier ook op een ander niveau dan in West-Europa en de Kiwi’s vinden hun eigen land dan ook absoluut niet goedkoop. Alleen emigranten met Euro’s en Ponden op hun spaarrekening vinden dit een financieel paradijsje. Helaas draait het ook in de NZse maatschappij erg om geld en kopen. Er wordt erg veel reclame gemaakt op radio en tv en overal worden prijzen bij genoemd. Televisie kijken doe je hier niet voor je plezier. Tot onze verbijstering wordt het programma om de 8 tot 10 minuten onderbroken voor reclameboodschappen. De zenders worden niet gesubsidieerd, dus dit is hun enige bestaansmogelijkheid. Wat dat betreft (en de fastfoodketens) lijkt het hier meer op Amerika dan op Europa.

Ondanks dit zijn Kiwi’s niet erg materialistisch. De buitenkant is hier bij lange na niet zo belangrijk als in Nederland. Dat uit zich onder andere in de manier van kleden, de auto’s die ze rijden en de huizen waarin ze wonen.
Je kunt hier de mooiste dingen kopen die je je voor kunt stellen, de meest exclusieve auto’s rijden en wonen in een ongelofelijk moderne en gerieflijke villa. Alle bekende mode-namen zijn hier gevestigd, evenals de chique juweliers en parfumiers. Maar de meeste Kiwi’s trekken zich van al die luxe niet al te veel aan, vertimmeren hun eigen huis en kopen hun kleren in tweede-hands winkeltjes, die je overal vindt.
Het gevolg hiervan is dat je de meest wonderlijke kledingcombinaties ziet op straat: elegante modepopjes, alternatieve schooljeugd, mantelpakjes en kantoorkostuums, bloemetjesjurken, schoolkinderen in uniform en afritsbroeken met bergschoenen. Evenals van het modebeeld lijken Kiwi’s zich ook niet veel aan te trekken van het klimaat, want weer of geen weer: je ziet altijd wel bikkels in korte broek, ‘t-shirts en hempjes. Maar waarschijnlijk wordt ze dat met de paplepel ingegeven, want het traditionele schooluniform lijkt me ook niet al te warm: korte broek met kniekousen voor de “boys” en rokken of jurkjes voor de “girls”.

Ik had het net al over het buiten de deur eten en over fastfoodketens. Je breekt hier in de stad letterlijk je nek over eetgelegenheden, in alle kleuren, geuren, smaken en nationaliteiten die je je maar voor kunt stellen. Ik weet zeker dat er hier in een straat meer variatie zit in de eetgelegenheden dan in heel Eindhoven. Maar helaas zitten er ook veel fantasieloze en smakeloze fastfoodketens tussen. Ik wil niet weten hoeveel McDonalds-zaken hier in de stad zitten, want dan moet ik huilen.
Wat nog erger is, is dat je aan de omvang van de gemiddelde NZder kunt zien dat zij minder moeite met de aanwezigheid van de Amerikaanse hamburgergigant hebben dan wij. Overgewicht is een groot probleem hier.Er zijn dan ook veel dieetprogramma’s op televisie en supermarkten staan vol met weight-watcher producten. Op elke verpakking van de overige voedingsmiddelen staat vermeld dat het “fat-free” is, maar voor het gemak vergeten ze te vermelden hoeveel suiker erin zit.
Maar ook wat dit betreft kun je niet alle Kiwi’s over een kam scheren. Er zijn namelijk ook hordes zeer sportieve, afgetrainde en extreem slanke Kiwi’s. Sport is geen vrijetijdsbesteding hier, maar een Way of Life. Alle schoolkinderen groeien op met rugby (ook de meisjes), cross-counry hardlopen, hockey, netball (een soort korfbal) en voetbal. Als je als Kiwi-kindje niet van sport houdt, heb je echt een probleem. Maar de kinderen hier zijn dan ook geen watjes! Ik zie ze regelmatig half mank de bus uit hinkelen, in modderige en gescheurde kleren met een rugby-bal onder hun arm geklemd. Het 8-jarige zoontje van mijn wergeefster verwoordde deze “spirit” heel fraai. Hij kwam bont en blauw thuis van zijn eerste rugby-training en zei tegen zijn bezorgde moeder: Mam, als ik een All- Black (=lid van het beroemde nationale rugby-team) wil worden, moet ik er zo jong mogelijk mee beginnen!…

Zo, dit was even een introductie van het dagelijkse leven hier, waar wij ook steeds meer deel van uit maken. Soms is het leuker dan in Nederland, soms ook niet, maar het is altijd amusant om gade te slaan. Een ding is zeker: er moet nog veel water naar de zee stromen voordat Geert en ik echte Kiwi’s zijn. Maar ik houd de moed er in, want vorige week kreeg ik een groot compliment van mijn Kiwi-collega. Ik maakte een grappige opmerking en toen zei ze (in het Engels natuurlijk):” Ik hou wel van jouw gevoel voor humor; je wordt nog wel eens een echte Kiwi!”
We doen ons best…

Pasen 2006

Uitzicht over Kaikoura:
Met Pasen hebben we even een paar dagen de tijd gehad om wat te bekijken van ons prachtige nieuwe land. Ik had 4 dagen vrij (goede vrijdag is hier ook een vrije dag) en zodoende heeft Geert mij donderdagavond om kwart over 5 bij mijn werk opgepikt en zijn we direct doorgereden naar Kaikoura. Dat ligt zo’n 2,5 uur rijden ten noorden van Christchurch, maar door de zeer drukke avondspits (veel vakantieverkeer) hebben wij daar ruim drie uur over gedaan. Kaikoura is een erg toeristisch plaatsje aan zee. De weg er naar toe is al de moeite waard, hoewel wij er in het donker niet zoveel van gezien hebben. Het plaatsje zelf ligt ook heel fraai aan een mooie baai, met een ruige kustlijn. De toeristen komen hier voor twee dingen: zeedieren spotten en crayfish eten. Wij kwamen alleen voor het eerste… In Kaikoura kun je zwemmen met dolfijnen, zeerobben van heel dichtbij bekijken in hun natuurlijke habitat en natuurlijk op walvissafari gaan.

Zeehond aan het zonnebaden:
Wij hebben de eerste dag een prachtige kustwandeling gemaakt over het rotsachtige strand van het Kaikoura Peninsula. Dit kun je alleen doen als het eb is en behalve schitterende zeezichten heb je ook geweldig uitzicht op de zeerobben. Ze liggen hier werkelijk overal. Soms zie je ze pas als je er vlak voor staat, want ze hebben een goede schutkleur en soms gaan ze lekker onder een overhangende rots liggen. Een keer merkte ik pas dat ik op twee meter afstand van zo’n beest stond omdat hij een beetje boos naar me begon te snuiven. Hij vond dat ik iets te dicht genaderd was, maar ik had hem echt niet gezien!

Dromerige Jan van Gent:
We hadden het geluk dat het ongelooflijk mooi weer was dit weekend. Heel veel zon en ruim twintig graden. Het is hier een eind in de herfst, maar het lijkt wel alsof de zomer nu pas op gang begint te komen! Het maakte onze wandeling heel prettig!






Bultrug walvis komt boven na het fourageren:
De dag erna moesten we heel vroeg op (zes uur) voor de walvissafari. Om kwart over zeven gingen we de zee op, in de hoop een walvis te spotten. Meestal zie je op walvissafari’s Bultruggen, maar hier bij Kaikoura zijn het de Potvissen die de show stelen. Ruim 18 meter lang en tamelijk humeurig zijn deze forse jongens, maar de crew van de whale-watch boten weet precies hoe ze er mee om moeten gaan.
Even uit de kust van Kaikoura daalt de zeebodem zeer abrupt naar ruim 1000 meter onder zeeniveau. Dit is de plek waar de potvissen komen om te eten en voor de boten is het dan even wachten tot er zo’n grote jongen boven water komt om naar adem te happen. Aangezien ze bijna twee uur onder water kunnen blijven moet je soms even geduld hebben… Wij hebben twee knapen van heel dichtbij mogen aanschouwen, maar helaas ligt het grootste deel van zo’n dier onder water. Het zijn dus tamelijk vormeloze massa’s, die af en toe een wolk water de lucht in spuiten.

Tijd voor de volgende duik:
Ook zagen we heel veel albatrossen, maar Geert was toen al niet meer zo geinteresseerd. Die was druk bezig om papieren zakjes te vullen met een substantie die enkele uren daarvoor nog een ontbijt geweest was…






Een van de Nelson Lakes:
Na onze avonturen in Kaikoura verlieten we de kust en reden we via Blenheim naar Nelson Lakes National Park. Daar kwamen we vroeg in de middag aan en dus hadden we nog tijd voor een rondwandeling aan de oevers van Lake Rotoiti. Het weer was nog steeds schitterend en het uitzicht over het spiegelgladde meer met bossen aan weerszijde en besneeuwde bergen op de achtergrond was onweerstaanbaar. Tja, dit is ons nieuwe land! Nou snappen we weer waarvoor we alles gedaan hebben…
De dag erna hebben we een prachtige wandeling gemaakt door het park en vanaf een eenzame top hadden we een fantastisch uitzicht. Helaas dreven kort daarna de wolken vanuit het westen binnen en was het gedaan met het mooie weer. Tja, dat krijg je in de bergen.

Uitzicht vanaf Mt Robert:
Op maandagochtend vertrokken we behoorlijk vroeg vanuit Nelson Lakes N.P., want de weg terug naar Christchurch was lang. We reden via Lewis Pass en toen we die gepasseerd waren hadden we ook de zon weer terug. We maakten nog een uitstapje naar Hanmer Springs, wat beroemd is om zijn warme bronnen, maar met een buitentemperatuur van ruim 24 graden vonden wij het niet zo’n goed idee om ook nog in een heet bad te gaan liggen. De laatste etappe van Hanmer Springs naar Christchurch was ook erg fraai, alleen jammer dat er net een politieagent passeerde toen Geert even niet op zijn snelheid lette. Zodoende werd het weekendje iets duurder dan we begroot hadden…

Even een weekendje weg heeft ons erg goed gedaan. De laatste paar weken waren niet gemakkelijk geweest en we zaten allebei niet meer zo lekker in ons velletje. Geert omdat hij nog geen werk heeft en ik omdat het me op mijn werk nog niet zo goed bevalt. Maar we proberen voor ogen te houden waar we het allemaal voor doen en als je rondreist in dit land dan zie je dat weer. Het is zo ontzettend mooi!
Nou, onze container is vorige week ook aangekomen. Dat was een week eerder dan verwacht. Morgen gaat Geert met hulp van Hans en William de container lossen. Daar zullen ze wel even mee zoet zijn! Maar ik zie er echt naar uit om weer wat eigen spulletjes om me heen te hebben en weer iets royaler in de kleren te zitten. Het is alleen nog even afwachten in wat voor staat onze spullen zich bevinden. Morgen weten we of we de container goed in hebben gepakt…