Geert en Brenda in NZ (deel 7)

Subject: Geert en Brenda in NZ (deel 7)
Sent: Thursday, March 24, 2005 2:51 AM

Hallo Allemaal,

Is het al lente in Nederland, dan kunnen we weer thuiskomen, anders blijven we hier nog even, hoor! Nee, geintje, onze reis zit er bijna op. We zijn gisteren aangekomen in Christchurch, waar we nog een paar daagjes hebben om de stad te bekijken en dan vliegen we zaterdag om 1300u onze tijd weer naar Nederland. We zijn dan ook helemaal depressief:(... We hebben nog een interessante laatste week gehad hier. ik schreef de vorige keer dat we nog pinguins gingen kijken. Nou, het is momenteel niet de beste tijd voor pinguins, omdat ze in de rui zijn. Dan kunnen ze niet in zee en laten zich dus niet zien. Maar we hadden geluk; er waren er blijkbaar al een paar uitgeruid (raar woord) want na 20 minuten wachten in een soort schuilhutje zagen we plotseling een vreemde vogel opduiken uit zee. Hij kwam overeind, schudde zijn veren los en waggelde het strand op. Och, dat is zo komisch om te zien, ze zijn zo vertederend dat we nu helemaal pinguin-fan zijn! Het bleef niet bij deze ene, na een half uurtje stonden er maar liefst 6 pinguins op het strand! Dit zijn Geeloogpinguins, de zeldzaamste pinguinsoort ter wereld met nog maar zo'n 1000 exemplaren. Maar ze worden goed beschermd hier, dus het gaat best goed met de populatie. Na ons pinguin-avontuur vertrokken we uit de Catlins en reden we naar Dunedin, de op een na grootste stad van het Zuidereiland. Dit is een stad met een hele prettige atmosfeer en het is erg mooi gelegen aan de kust en aan de voet van het Otago-Peninsula. Hier was ook iets interessants te zien, namelijk Koningsalbatrossen. Er is een speciaal Albatroscentrum, waar we naar toe gingen in de hoop deze dieren in het echt te zien. De vogels die hier aan land komen vormen de enige kolonie ter wereld op het vasteland, de vogels zijn niet zeldzaam, maar dus wel heel moeilijk te zien omdat ze een voorkeur hebben voor gebieden die heel winderig en afgelegen zijn. Koningsalbatrossen hebben in deze tijd kuikens, die ze 3 a 4 keer per week komen voeden. we zagen dus drie kuikens, die de grootte hebben van een kleine kalkoen en helemaal bedekt zijn met schattig wit dons. Hele grote knuffels, dus! Helaas geen volwassen vogels, ze waren blijkbaar allemaal op zee! s Avonds zijn we nog een keer teruggereden naar dit gebied, omdat je hier ook Blauwe pinguins kunt zien vlak voor het donker wordt en toen we aan kwamen rijden zag ik ineens twee hele grote vogels door de lucht zeilen, de Albatrossen! We gingen gauw kijken en ja hoor, daar waren ze, 6 Koninsgsalbatrossen zweefden majestueus door de lucht, met hun spanwijdte van 3 meter(!) zijn ze erg indrukwekkend. Er scheerde er een rakelings over een geparkeerde personenauto en de vogel was groter! Bovendien zien ze er heel vriendelijk uit. Het lijkt wel of ze altijd glimlachen!
Na al deze imposante dieren verlieten we Dunedin met pijn in ons hart en reden we naar Christchurch. Hier gingen we eerst op bezoek bij Gerda, Geerts nicht, die hier al bijna 20 jaar woont. Haar zus was toevallig ook hier op bezoek, dus we hadden een soort familie-reunie op 19.000 km van huis. Het was heel gezellig!
Momenteel zijn we midden in de stad en we hebben net een uitgebreide stadswandeling gemaakt. Christchurch, met 330.000 inwoners is een levendige, hele mooie stad, met een prachtig park en mooie oude gebouwen. We gaan hier zo meteen nog even van genieten. Ondertussen wensen wij jullie allemaal hele fijne Paasdagen en tot binnenkort!

Als jullie zin hebben mogen jullie allemaal foto’s komen kijken als ze klaar zijn ;-)


Wordt helaas niet meer vervolgd, Geert en Brenda

Geert en Brenda in NZ (deel 6)

Subject: Geert en Brenda in NZ (deel 6)
Sent: Saturday, March 19, 2005 5:12 AM

Hallo Allemaal,

Hier zijn we weer, momenteel in het uiterste zuiden van het Zuider-eiland. We zijn in de Catlins, het beroemde wild-gebied van NZ, maar daar zo meteen meer over. We hebben hele geweldige dingen gedaan de afgelopen week. Vanaf ons natte avontuur in Mount Cook zijn we vertrokken naar Mount Aspiring National Park, waar we een vijfdaagse trekking hebben gedaan. Jullie zullen het wel niet geloven thuis, maar in deze "mountains of water" hebben wij vijf dagen zon gehad. Geen drupje regen! Eerlijk waar, het was perfect mooi, windstil zonnig weer. Dit had echter twee nadelen. Op de eerste plaats dat het heel druk was op de track en vooral in de hutten. Soms sliepen we met meer dan 50 mensen in een hut die bedoeld was voor 30 personen. Beetje krap! Het tweede nadeel zijn de sandflies, die met hordes aankomen zo gauw het mooi weer is. Ik loop al een week te krabben!
Hier, op deze trekking hebben wij na een lange klim naar een pas bij Dart Glacier het mooiste uitzicht gehad dat ik ooit gezien heb. En ik heb toch al wat gezien! Jullie zullen het met de foto's moeten doen als we terug zijn, haha! Na deze vermoeiende, maar prachtige trekking zijn we naar Fiordland National Park gegaan. Hier valt nog meer regen dan in Mount Aspiring, het is een van de natste gebieden op aarde. Jullie raden zeker al wat voor weer wij hier hadden? Juist, zon! En dat kwam goed uit, want we hebben een spectaculaire cruise gemaakt over de Doubtful Sound. Dat was fenomenaal! Omdat het weer zo mooi was konden we 's middags van boord om te gaan zeekajakken. Dat hadden wij nog nooit gedaan, maar het is niet moeilijk. Ik zal geen olympisch goud winnen op dit onderdeel, maar ik ben niet eens omgeslagen!
De volgende ochtend kreeg onze boot gezelschap van een groep dolfijnen, die zeker 20 minuten met ons meezwommen en een hele show weggaven. Sjonge jonge, we hadden wel de hoofdprijs, ze hadden zelfs een kalfje van 2 maanden oud bij zich!
Na deze cruise reden we naar de Catlins, waar we dus nu zijn. Zojuist hebben we een kort strandwandelingetje gemaakt, wat spectaculairder was dan het klinkt. Er liggen hier op het strand namelijk hele grote Hooker Sea Lions. Veel groter dan de zeeleeuwen die we bij Wellington gezien hebben. En je moet er omheen zigzaggen. Dat was eerst wel even slikken, want ze zijn echt heel groot, maar gelukkig zijn ze ook heel lui!
Ook zagen we een geeloogpinguin, maar die was helaas dood, dus die hebben we begraven. Zometeen gaan we naar een plek waar we hopelijk levende exemplaren kunnen zien!
Zo zien jullie maar weer hoe ongelofelijk veelzijdig en afwisselend dit land is! Wij genieten van elke dag, want het is steeds weer anders!

Wordt vervolgd,
Geert en Brenda

Geert en Brenda in NZ (deel 5)

Subject: Geert en Brenda in NZ (deel 5)
Sent: Thursday, March 10, 2005 1:58 AM

Hallo Allemaal,

De afgelopen dagen hebben we kennis gemaakt met het typische weer voor de westkust van het Zuider-eiland. en dat typische weer bestaat uit regen. Bakken vol, stortregen, miezer en alles daartussen in. Gelukkig voor ons hebben wij blijkbaar een goede neus om het nog enigszins te ontwijken, want we zijn tijdens het wandelen nog niet erg nat geworden. Het begon toen we in Punakaiki aankwamen. We bezochten er de beroemde pancake rocks en de blowholes en het weer was grijs en erg winderig. 's Avonds begon het te plenzen en dat hield pas de volgende ochtend op, toen wij wilden gaan wandelen:) Hier zaten we trouwens in een geweldige hostel, helemaal temidden van het regenwoud. De tomatenplanten en de varens groeiden gewoon in de keuken en de douche was een open ruimte midden in de jungle, met alleen een dakje en een houten deurtje ervoor. Prachtig! Nou, de wandelingen die we wilden doen hebben we droog kunnen houden. We liepen door het indrukwekkende regenwoud naar een druipsteengrot, waar je met je eigen zaklampje op eigen gelegenheid in kunt. Niks geen toegangshekje of een kaartjesverkoper. Zoek het zelf maar uit. Heerlijk land, Nieuw-Zeeland!
Toen we terug waren van onze tocht begon het weer te stortregenen, maar we hadden een Brabants stel ontmoet in de hostel, dus we hadden genoeg gespreksstof voor een gezellige avond. Na Punakaiki reden we via Arthur's Pass naar Mount Cook National Park. We zouden er overnachten in het gelijknamige dorp en dan een twee-daagse trekking doen in het park. Maar toen we aankwamen in het dorp stond het huilen me nader dan het lachen; dit is een van de meest spectaculaire plaatsen van NZ, maar we zagen er niets van. De regen kwam met bakken uit de lucht en alle bergtoppen lagen in de dikke mist. In het bezoekerscentrum raadden ze ons de tocht af wegens de regen en stormachtige wind en we konden niets anders doen dan hopen op een paar uurtjes beter weer zodat we een korte wandeling konden doen. De volgende ochtend stonden we heel vroeg op en ja, het was redelijk helder! We deden snel onze bergschoenen aan en gingen op pad voor een korte tocht naar de gletsjer van Mount Cook. We konden nu alle toppen zien om ons heen, geweldige bergen van 3000m hoog, met enorme sneeuwvelden, ijsvallen en gletsjers. Het was prachtig en als beloning voor het vroege opstaan liet ook Mount Cook, de hoogste berg van NZ zich zien!
Toen wij terugliepen naar het dorp waren ook de andere toeristen wakker geworden, maar zij waren te laat. Achter ons kwam de bewolking weer opzetten en het uitzicht was verdwenen...
Na Mount Cook reden we verder zuidwaarts, via het beroemde Queenstown naar Glenorchy. Dit dorpje is de uitvalsbasis voor diverse bekende trektochten door Mount Aspiring Nat.park. Wij vertrekken hier morgen voor een vijfdaagse tocht door de valleien van Rees en Dart. Dit is een iets minder bekende
tocht, maar volgens de kenners wel de mooiste...
Over het weer hier kan ik ook kort zijn; je kunt er niks van op aan. De weersvoorspellingen zijn nog onbetrouwbaarder dan onze eerste huurauto! we zullen wel zien wat we krijgen. We weten zeker dat het zal regenen, de vraag is alleen hoe veel en hoe lang. Deze bergen hier staan niet voor niets bekend als The Mountains of Water...De gemiddelde regenval per jaar is hier 6 tot 7 meter, dus niet klagen over het weer in Nederland en Belgie! Nou, voorlopig duiken wij dus onder, als we over 5 dagen weer in de bewoonde
wereld zijn zullen jullie wel horen hoeveel meter regen wij op ons hoofd gekregen hebben !

Wordt vervolgd,
Geert en Brenda

Geert en Brenda in NZ (deel 4)

Subject: Geert en Brenda in NZ (deel 4)
Sent: Friday, March 4, 2005 7:34 AM

Hallo Allemaal,

Eerst het goede nieuws voor wie het nog niet weet, mama is maandag al uit het ziekenhuis gekomen en maakt het prima!
met ons gaat het ook heel goed en ik kan jullie niet zeggen hoe blij ik ben dat ik momenteel hier zit en niet in Nederland. Volgens mij zou ik zijn doodgevroren. We zitten op dit moment in het uiterste noorden van het
zuidereiland. Vanmiddag zijn we met de ferry overgekomen en nu zijn we in een hostel in de Marlborough Sound. Het was hier vandaag 26 graden celcius. Gna gna!
De overtocht was rustig verlopen, er stond wel een harde wind maar geen ruwe zee en als je Strait Cook over bent dan lijkt deze overtocht meer op een cruise dan op een ferry-oversteek. Je vaart dan de sounds (een soort
fjorden) in en aan weerszijden liggen de hoge bergen. Erg fraai! Op het Noordereiland hebben we nog een tweedaagse tocht gemaakt over de flanken van de hoogste berg daar, de vulkaan Mount Egmont. We hadden erg veel geluk met het weer, wat hier heel erg onstabiel is en zeer snel om kan slaan. De eerste dag was het in de ochtend nog prima, wel harde wind maar ook zon. 's Middags werd het steeds bewolkter, maar gelukkig bereikten wij om 2 uur al de berghut. Warm was het hier bepaald niet, net 10 graden in de hut, maar gelukkig stond er een houtkachel en kon Geert zich uitleven met zijn grootste hobby; vuurtje stoken. Hij kreeg daarbij hulp van de enige andere gast in de hut, een hele aardige Oostenrijker. Om beurten gingen ze naar buiten om hout te sprokkelen, terwijl de wind pogingen deed je van de berg af te blazen. Gelukkig ging de wind in de loop van de nacht liggen, de regen hield op en toen ik 's nachts naar buiten moest voor een plasje hadden
we weer een fantastische sterrenhemel! Ik was trouwens wel blij met mijn winterslaapzak, want de Oostenrijker heeft de hele nacht liggen klappertanden in z'n dunne slaapzakje. Het verbaasde ons dan ook niet toen we de volgende ochtend een dun laagje ijs zagen liggen op het gras!
De tweede dag was een stuk avontuurlijker. Hele stukken van het pad waren volledig weggeerodeerd en heupdiep uitgesleten. We moesten hele capriolen uithalen om veilig beneden te komen, maar dat is gelukt, op een grote blauwe plek op mijn bil na.
Gisteren waren we in de buurt van Wellington en zijn we naar een kolonie zeeleeuwen wezen kijken. Die zitten gewoon aan de kust en je kunt er ook gewoon bij. Geen hek of bord of zo, gewoon zelf opletten dat je niet te dicht bijkomt. Ze zijn trouwens best groot van dichtbij! En ze stinken!
Volgens mij hebben we nu foto's die ze bij National Geographic wel zouden willen hebben!
we zijn ook nog even in Wellington wezen kijken, maar in een stad houden wij het nooit zo lang vol. We zijn met het beroemde kabelbaantje naar de Botanische Tuin geweest en dat was erg mooi. Daarna hebben we heerlijk Indiaas gegeten in de stad.
Nou, morgen gaan we verder naar de westkust om naar de pannenkoekrotsen te gaan kijken. Ze hebben daar ook een soort spuitgaten, dus moet het wel vloed zijn, dan krijg je een soort fontein uit de rotsen! lijkt ons wel de moeite waard!
Nou, de rest horen jullie wel weer.

Wordt vervolgd,
Geert en Brenda